Yutkundum Şiiri - Mahmut Kasapoğlu

Bir söz vardı dilimin ucunda,
Yutkundum, içime çektim,
Düğüm oldu, taş gibi oturdu göğsüme.
Kime anlatsam derdimi,
Herkes kendi tasasına düşmüş,
Kimsenin gözü görmüyor kimseyi.

Gönül isterdi bağıra bağıra söyleyeyim,
Ama ben susmayı öğrendim,
Az konuş, çok dinle dediler,
Dinledim, dinledim,
Yutkundum.

Bir küfür vardı dilimin ucunda,
Ama ettim sabrımı,
Yüreğimde sakladım.
Dedim belki duyan olur bir gün,
Ama duyulmadı sesim,
Ben yine yutkundum.

Boş ver dedim, kendi kendime,
Her yutkunmam biraz daha eksiltti beni,
Ama yine de konuşmadım.
Varsın eksileyim,
Benden kalsın bir suskunluk mirası,
Yutkundum, yutkundum, sustum.