Yusufsuz Şiiri - Ali Karakaşlı

Kırkikindisi yaklaşıyor ömrümün
sadece koca bir hiç düştü payıma bu dünyada
yemliha uykularımdan firar ediyor yüzün
sen unutmak istiyorsun bütün sabahları
ben unutulmak istiyorum yakılmış bir defterde
sular akıyor yatağını bulmuyor be
kendime iyi bakmıyorum ama seni düşünüyorum
yıllar geçiyor taş gediğine konmuyor
içimde üçler beşler yediler yas tutuyor
içimde üç kez beş kez yedi kez bıçak darbeleri
kırk satır da düşmüyor payıma kırk satır da
insan kırkında neyse sırtında onu taşırmış
bütün aşkların kırkı çıkar da bizimkisi hatırlanmaz bu rezillikte
durakta terk edilmiş bir bavul gibi artık sadece kendime yüküm, ağır ve yalnız
yatakta unutulmuş bir gömlek gibi kahırlı
sulusepken gözlerle bakıyorum veda fotoğrafına
sulu boya resimler oluyorsun rüyalarıma
bütün renklerimi sende kaybettim
sende kaybettim  çiçekli gömleğimi, kokulu silgimi, umut bağladığım adresleri...
artık yanlış yerde basılan bir akor gibiyim kalp ritimlerinde, hayalin en detone seslerde...
en alt çekmeceye atmışsın şiirlerimi
bu kadar acımasız olamazsın diye yazmıştım
otuz'umu yedi'm yedim de sanki kırk asırdır
beni kör kuyularda yusufsuz bıraktın
artık ne bir yusuf bulunur sevdaya ne bir küfür!