Yusufçuklara Uyandığında:

Bir sabun kokusu sinmiş sabaha,
Evde olmayı anımsatır kuşluk güneşi,
Zamanın eli rüzgarda sallanan bir hanımeli,
hafifçe dokunmuş hatıralara,
bir annenin sesinde büyüyen ince bir rüzgâr gibi.
Ki anneler
İlk düştüğümüzde avucumuzda çıkan yara izi.

geçmiş, hatırasını yazdan alan bir kavun kokusu,
toprak gibi, dua gibi,
Anne gibi zikrederken suskun.
Bir başak, güneşe yaslanmış
Bir çiçek bahara,
Ki bunlar perde desenlerindeki gölge oyunlarım.
Söyleyin o zaman Ademin çocukları,
Nereye gitti muradın üç elması:
çocukluğum, çiçeklerim, kuşlarım.