Durup dinlenmeden yıkanıyorsun
karanlık gecenin yağmurlarında
Uzak bir kentte
Sahibini bulamamış bir medeniyetin
Sahipsiz çocuğu
Sen
Yağmayack genede yağmur
Yağsada bir sel götürecek
Herşeyi ve
Sönmeyecek yüreğinin yangını.
Acılara teslim olduğun zaman
Açılacak yokluğun kapısı
Uzun mesafeler olmalıydı oysa bizim öykümüzde
Yasak ilişkiler yaşamalıydı tüm güzelliklere inat
Tarihe aydınlık namına bir şey kalmamalıydı bizden
Gün ortası kararmalıydı güneş
Sokaklar boşaltılmalıydı
Her gün yasaklar koyup
Kalk şimdi meydan oku hayata
kara gözlerinle
en namert anların
intikamını alarak üstüme
bir affet mağduru utangaçlığıyla
bak gözlerime
Söz verdiği gibi zamanın usulca çekip gitmişti tıpkı hatıraların gibi ne geriye dönüş kaldı nede ileriye dönük herhangi bir umut. Kalan yalnızca sessizce bir çöküştü senin gözlerinde. Ayrılığın var olduğuna dair getirdiğin somut deliller bana seni tanıtmıştı, varolan bir gerçek ve yok olan bir yaşam. Gittiğin gün neden aklına getirmedin sen kaç hayat söndürmüştün kendinle beraber kaç gül soldurmuştun kendi gözlerinde.
Umut da seninle beraber sessizce terk etmişti tüm yaşamlarımızı, zaten yok olan bir hayatın umudu olmazdı. Aynen öyle bırakıp gitmiştin her şeyi.
Senin ardından şiirler döküldü nice şairin kaleminden, nice dengbej senin adına türkü yaktı,
Sana ulaşamayan ama yüreğimi dağlayan en acıklı sözler döküldü senin ardından. Bütün canlılar düşman kesildiler birbirine ve bir serçe yavrusunu terk etti tek bir damla gözyaşı dökülmeden gözlerinden tıpkı senin gibi. Rüzgarlar fırtınaya dönüştü yağmurlar kasırgaya ve dağıttılar tüm yaratılanların yuvalarını düşleriyle umutlarıyla sonra arkalarına bile bakmadan terk edip gittiler bu şehri senin gittiğin gibi.
Bir anda kayboldu tüm ümitlerim,
Saat gece yarısına doğru 23:00
Hani şimdi tüm kayıplarımın hesaba çekileceği saati,
Kurtulup tüm yanlışlıklarımdan sadece sana kalacaktım,
Asacaktım boynuma tüm hayallerimi ve sunacaktım sana
Hani İbrahim oğlunu sunmuştu ya Allah’a,
Sonbahara dönen mevsimin başlangıcında yitivermişti yine zaman. Senin çekip gitmenle talihsiz bir yağmur yağıyordu kendisine bile faydası olmayan bereketsiz bir yağmur dökülmüştü senin ardından.
Gittiğin gün hani bu kentte yıkılmamıştı. Sadece biraz sıkılganlık bir kabına sığmama ruh hali vardı o gün. Ama kuşlar ayrılmıştı şehirden senin gibi, her sonbaharın başlangıcında. Ve sen gitmiştin eylül ortası sonbahar başlangıcı, arkana bile bakmadan
Son defa ellerimi sıkıp “Allahaısmarladık, belki yine görüşürüz.”
İki cümle iki kısa ama yaşamı kara bir deliğe dönüştüren söyleyip yitmiştin.
Acı ve hüzün kalıyorsun yine de bana
Bildiğim bir şehrin
Bildik insanı
Ama çıkmaz sokaklara
Dönüyor senin yolculuğun
Sen bir seyyah bense
kaybolan bir hayat
sen ve ben
hangi karanlıkta kaybettiğimizi bilmediğimiz düşlerimiz
gri bir yağmur sonrası hatırlıyoruz birbirimizi
hani yıllar önceydi
bir köşe başında görmüştüm seni
şimdi diyorum çocukluğuma
kaç küfür sığmıştı acaba
yada kaç rubai söylemiştim sana
gecenin en soğuk anında
yada bizim en ateşli olduğumuz saate
kaç fırtına koptu bilinmez bu şehirde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!