Yusuf İstif Şiirleri - Şair Yusuf İstif

Bugün seni sevdiğim günün 7. Yıldönümü. Koskoca 7 yılda bana kattığın her tecrübe için, her esaslı acı için teşekkür ederim. Her zor zamanımda hissettiğim gülüşünün sıcaklığıydı beni ayakta tutan, teşekkür ederim. Farkında olmadan bana bir yaşama amacı verdin, yokluğunda varlığın için teşekkür ederim. Sesini, kokunu hapsedemediğim, bende kalan diri yanlarını unuttuğum için özür dilerim. Ama ben seni Nazım Hikmet'in dikiş tutmaz aşkları gibi değil Hüseyin Nihal Atsız'ın vatan sevdası gibi sevdim... Gidenlerin ardından yazılan sahte mektuplara değmez elim, kaybedilen külfetin toprağıma kattığı kutsallığı dün gibi, gün gibi bilirim; teşekkür ederim!

Sahilde doğan güneşe stem ederken, tüm seçeneklerin tükendiğini hissedip kararsızlığa kapılma ahmaklığındayım bu günde. Tek seçeneğinin, tanrıdan tek duanın elinden kayıp gidişini bilerek umutsuzca bekleme ahmaklığındayım. Ardı ardına geçen günlerde tek bir an nefes alamama ahmaklığındayım. Ölümün adım adım yaklaştığı bu saatlerde kaçmak bile istememe ahmaklığındayım. Tüm yıllarımı, aylarımı, günlerimin bomboş geçtiğini hissetmek ahmaklığında uçsuz bucaksız, masmavi okyanusun ortasındaki bir yeni doğan gibiyim. Kanatları sırılsıklam bir kuş gibi umutsuzca çırpınıyorum. Ölümün uzay sessizliğinde senin o müthiş ses tonunu duyuyorum ve bir kez daha ahmaklığıma küfürler ediyorum. Tüm iyi dileklerimi senin için kullandığım için pişmanlık duymadan ölümden zevk alıyorum. Gözlerimin yavaşça kararmasına aldırmadan senin hayalinle mutlu oluyorum. Bir anda hayalin gidiyor ve sesin kesiliyor ve ben bir kez daha ahmaklığıma yanıyorum...

Bir geceyi daha kağıda sarıp içmek,
Yalnız başına yıldızları izlemek,
Herkesi duvarı olup, kimseye sırtını yaslayamamak,
Umursanmayan ama bir o kadar ihtiyaç duyulan olmak,
Kimseye sesini duyuramayan ama o kadar ses işiten olmak,
Tüm geceler boyu tek insanı düşünmek,

Ölümsüzlüğün kutlu baharında tanımak seni,
Tek cümlenle devrilen dev gibi dağları izlemekti en büyük zevk.
Tüm kabuslarımı sil baştan cennet rüyalarına çevirmendi belki de sevda,
Belki de yaz geceleri gibi güzel simsiyah gözlerindi.
Uçsuz bucaksız hissettiğim zamanların tarihe karıştığını hissediyorum,
Tarihimin yeniden seninle yazıldığını hissediyorum.

Güzel şeyler için zamanın bize getirmesini umduğumuz şeylerin gelmemesi ve o geçen zaman diliminde yeni dertlerin gelmesi ironisi yine geliyor aklıma. Anlamsız bir kahkaha daha patlatıyorum.
Zamanın panzehir olmasını umut ederken zehir olmasına alışmak için bile zaman gerekiyor, en iyi komedi. Her hücremde hissettiğim korku ve endişeyi geçirecek şey zamanmış. Zamanın bu kadar büyük bir etkisi var ise, o zaman her günün yeni bir sıkıntıyla gelmesini nasıl açıklamak mümkün olabilir! Kader; sevdiğim ve inandığım bir kelime. Zamanı kader zannettiğim o günlerin mazide kalışını izliyorum. Kader aslında sonsuzlukmuş, belirli bir zaman dilimi değil. Üzüntüde ve kederde olmanın kazananı zamandır, kader değil. İnsan olarak bir taraf seçmek gerekir, her zaman verdiğimiz kararlar gibi iyi ve ya kötü sonu olan. Genellikle içimizdeki şeytana yenik düşüp kötü olanı seçeriz ama bu sefer değil. Tek seçeneğimizin kader olmasına inanmamız lazım. Tabikide şeytan olmak istemiyorsak.