Sevmek bir başkasını yaşamakmış,
Ben ömrümün her anında seni yaşıyorum.
Beni hiç sevmediğini biliyor,
Yinede seni seviyorum.
Her doğan güne yeni bir umutla başlıyor,
Beni en çok kahreden yokluğun değil,
Bu umutsuzluğun bu acının sonu yok olmayacakta.
Her geçen günün ardından,sensizliğe alışırımderken,
Sensizlik bir hançer gibi bağrıma batıyor.
Çığlıkçığlığa haykırıyorum karanlığa
Kimseler bilmiyor,duymuyor,anlamıyor.
Bin yıl oldu, tam bin yıl,seni görmeyeli,
Ellerini tutmayalı,canım deyip de sana sarılmayalı.
Şimdi olmayan gecelerde,doğmayan sabahlara kadar,
Gene seni düşünüyorum,seni özlüyorum.
Ağlamayan gözlerimde her daim yağmur bulutları,
Sevgisizliğine değil,duyarsızlığına,nefretine ağlıyorum.
Yine gece,yine sessizlik,yine zifiri karanlık,
Hep umutsuz yarınlar,hep olmayan sabahlar.
Bu ne bitmez işkence,yokluğun ne zor bir bilmece,
İnsanoğlu; alışır derler ya herşeye;
Doğruymuş,bende alıştım pek çok şeye,
Birtek şey hariç,o da sensizlik; ben alışamadım sensizliğe.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!