Yüksekte sanıyordu kendini,
Değildi fakat, rakımın nedir ki önemi?
Çakıldıysan yere, kalkman gerekir!
HER yer ZEMİN, uçmuyorsun ki!
Ne kadar yol gitti?
Kırk yıl yalnız bir kadın,
Biten aşkının demiyle kavrulup.
Yetmedi mi bu vefa derler,
Hayatına devam etsene unutup?
Oysa o çoktan unutmuş,
Ama kalbi bin parça, hâlâ buruk...
Ne mutluluk ne hüzün yiter,
Ölüme verebileceğim bir beden!
Tutamadım ki hiç zamanı,
Yaşanan yaşandığı yerde kalır,
İlerideyse hatıralar da bir gün yiter..
Umudu ruhuma dağlamışlar,
Kalbimi sökerseniz, ancak öyle çıkar.
Aldığım her nefes besliyor onu,
Bazen güçten düşüyor ve diyor ki — açlıktan,
Bazen nefes alamıyorum ve diyorum ki — umutsuzluktan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!