Güzelliğine hitaben bende bir şiir yazdım,
Sesin kulağıma çarptı, aklım sende kaldı.
Gökyüzü… Gözlerin kadar parlak mı?
Gözlerinde uçurtmama bir yer var mı?
Kalbinde saklı, gökkuşağının nakışları,
Bir soru sor bana, için de şiiri barındıran,
Bir son bul bana, sonunda şiire kavuşulan,
Bir şair tanıt bana, mısralarını ağlattıran,
Bir şiir ol benim için, yüzyıllar bile geçse anılan…
Varsay ki hiç şiir yazmadım ben,
Varsay ki öyle güzel gülmedin, şair olmadım ben,
İki satırın arasında başında ve sonunda,
Belki de tam ortasında,
Adım geçiyor!
Yeryüzünde umut benim için yaşıyor,
Gülüşümü görmek için insanlar çaba sarf ediyor,
Adımı duydun mu?
Gözlerine odaklanırken kalbimden vuruldum, Nedir ruhun da ki hüner sanki esirin oldum. Belli en az sen de benim kadar yorgunsun, Hayatın hangi noktasında kalbinden vurulurum?
Belki bir daha çıkmayacaksın karşıma, Unutmam mümkün değil hayalinle yaşadıkça, Siyah saçların ömrüme karanlık gibi konduğunda, Kör olurum yolunda, yol bulamam gözlerine bakmadıkça…
Şeytana tövbe ettirir yaratanın sana verdiği güzellik. Gözlerin öyle bir yer ki cennete ediyor eşlik, Kirpiklerine melekler konup, olmuşlar birlik. Sen olmasan olur muydu hiç güzellik, gençlik?
Sonbahar akşamında kırılmıştı umut dolu dallarım.
Şimdi hangi mevsimden yüz bulup da yaşasın sol yanım?
Umarsız bir halim kaldı bir de aşağılık birkaç zaafım,
Ağarmaktan yorulmuştu bu yüzden dökülüyordu saçlarım.
Ellerimi geçtim, mürekkep dahi sigara kokardı,
Senden sonra bir başkasını sevmek mi? Haşa! Ben alkol kullanmam gözlerinden başka. Ruhunu hissettiğimde ilah sandığım o yaşta, Anladım, oluru yok sana esir kılınmışım en başta.
Her yaşta farklısın hele ki aşkta, Şarabın sarhoş eden tarafı gözünden akan yaşta, Duyduğun bu sözleri gönül yazar koynunda taşla, Boşluğunu doldurmak zor da, aklımdasın her an telaşla.
Beyaz bir sayfa açmak isterken adına, Günü gelir adım yazılır mezar taşına, O gün ki mührü vurular adıma, adına. Kader işte birimiz mezara birimiz aşk ayına.
Kalbin bana dönük, göremiyorum gözlerinden. Kurtulamam sözlerimde duyduğun bu özlemimden, Kendimde hak bulduğum bu sevgimin sebebinden, Kutsal sayılan sevginin, çekiyorum inancı sen olan deminden…
Sevgisizlik ikram ediyorsun bana kendi ellerinle, Sana sunduğum sevgi seli, kalbinde ki çölünde. Sen ölümle, ben gülüşünde ki gülün ömrüyle, Sensizliği varsayarsak öldüğümde gülüşünde ki ömürde; yaşıyorum…
Ağlarken ardından, andığımı sandığım varlığından, Yokluğun dilime düşmüş bir ayrılık damından. Kâinatı sığdırdığın gözlerine aşağıdan baktığımdan, Şüphem yok gözlerinden yansıyan toprağa varacağımdan.
Ne övülecek ne sövülecek bir dert makamı,
Şahı sen, seninle gelen üç bahar,
Adı sen yokken konulan çocuklar,
Yüzü sen varken gülen yıldızlar,
Şimdi bana bir soru sor, öne eğdir başımı,
Aşık olmak, sana olmak, sana aşık olmak!
Ben annemin karnından uyanmak istemedim,
Uykum yarım kaldı ve ben ayık değilim.
Hayat çemberlerine put yerleştiren lokalciler
Göz ucuyla bir yazıya denk gelirlerdi,
“Mezar taşlarında isimler
Kaldırım taşlarında geçmişler yazılırdı”
Ahmet arif hasretinden prangalar eskitmiş, Ben hasretinden dâr ağacı yetiştirdim. Bir seni birde senden de öte ölümü sevdim. Yokluğuna gülümserken, ölümün sinesindeydim.
Var olmamışsın ki yar olasın sen bana, Hasret geçer, ömür biter, pişmanlıkla yaşa. Adını yazdığım her yıldızın günahı boynumda, Aşkın gözü kör oldu seni gördükten sonra.
Yalansın, dolansın bırak kalbin aşka bulansın, Sevmeyi öğren, kalbinde merhamet çoğalsın, Sen ki vicdanen kabulü olunmaz sahte yaşamsın, Ne hayır beklenir senden, edilmiş en büyük bedduasın.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!