Yüssüz Bir Köleden Şiiri - Özdemir Aydın 2

Bu yazdığım satırlar şiir değil,
Bu sana yazdığım bir İstanbul yıkılışıdır...
Seni yazarken ağrısı kesilsin diye lâl dilimin,
Şiir tadında bir duman yükselir ucundan kandilimin...
Ben her gece bu muzdarip ayrılığın ölümünü yaşarım...

Nasıl anlatsam bilmem ki ;
Kangren bulutun gözünden süzülen çileyi...
Hani yollar tutulur, köprüler vurulur, şehir yenilir ya,
Hani her isyan çığlığında yumruğunda bir karanfil açar ya,
Hani umudun çocuğu her sabah güneşi tutar ya,
Seni yazarken ben tam böyleyim...
Suyun derine akışı gibi akıyorum...

Aslında daha önce de yazığım sözler oldu.
Kimi tren bekleyen taş duvarlı gara,
Kimi düzene başkaldıran ihtilale,
Kimi de mahallemizin bakkalı veresiyeci Celal amcaya.
Bu sana yazdığım da üstüme bir İstanbul yıkılışıdır,
Anla ulan anla...
Sen gülün morunda saklı gizem,
Sen nehir sesine su değmiş özlem,
Sen gözümde bulgur bulgur çiğdem...
Yüssüz bir kölenin aşkını haykırdım sana,
Üstsüz bir gecenin üşümesini yazıyorum sana..

Ne olur ödürme beni sesimin nemli kafesinden...
Bu sana yazdığım üstüme bir İstanbul yıkılışıdır,
Anla ulan anla...