Adnan Deniz - Yürüyüş Mırıltıları Şiiri ...

Bir ekim sabahının sessiz ve alaca karanlık bir mekânında yürüyorum. Evlerde sessiz soluklar, sokaklarda ışıklar yanıyor ve çoğu insan uykunun en tatlı rüyasına dalıp gitmişler.
Uyurken herkes ne kadar mahsum diye düşünüyorum. Sanki birazdan kopacak çığlıkların, açlıkların, acıların, mutsuzluğun sebebi bunlar değiller. Birazdan bir çocuk ağlayacak, bir anne feryadı figan edecek, bir baba işe gidecek ve bir çocuk okul peşinde geleceğinin planlarını yaparken, bir genç kız aynada saçlarını tarayacak, daha çok sevsinler diye beni.
Bir çöp arabası geçti yanımdan, üstündeki çöpçülerin yüzleri yaşanmış bütün ıstırapların çizgileri ile dolu doluydu. Bir köpek havladı amaçsız. Köpekliğinin en büyük delilini havlayarak göstermek ister gibiydi. Dişini gösterse de ara sıra ısırma cüretini kaybetmiş sanki sahibine yalvarır bir sesle açlığının dayanılmaz hafifliğini duyurmak ister gibiydi.
Bir horoz ötmeye çalıştı. Genç bir horozdu anlaşılan biraz mahcup ve biraz ürkek, biraz gülerekten kendini sanki tavuklarına kanıtlamak ister bir durumu vardı. Ve tavuklar gıdaklayarak sesleriyle yumurtanın önemini
Vurgulama peşinde olanca bir gayretin içindeydiler.