Yürüyoruz Karanlığa Şiiri - Tezcan Bilgiç

Ağır ağır açıldı gözlerim
Sarsılan, kalabalık otobüsün
Küçük dar koltuğunda
Sallanmaktan boynum ağrımış...
Kaç saat oldu?
Neredeyiz?
Kulağımda Sezen
Fısıldıyor sanki hafiften
"Yine mi keder?
Ama artık yeter!"
Açıyorum az daha sesini
Bağırıyor adeta kulağıma artık...
Bakışlar bende sanki o an,
Ya da bana öyle geldi...
Sonra bir bakış
Doğruluyorum.
Sen, evet sen...
Kafanı çeviriyorsun!
Ya da çeviriyor.
Sen değilsin...
Gözler senin sadece
Çevremdeki herkes biraz sen zaten...
Bakmıyorum artık.
Görmüyorum.
Sen de anma,
Uğrama rüyama...
Yalnızlığım, sevgisizliğim bana kalsın...
Sevgi uğramıyor artık!
Kimse sevdiğini söyleyemiyor...
Bir dostum demişti;
"Büyüdük artık,
Kimse seni sevdiğini söylemez."
Söylemez mi, söyleyemez mi?
Neydi fark peki?
Küçüklüğümüzden bugüne değişen...
Çarşı dedi şoför inmem lazım...
Ağır adımlar şimdi
Aklımda hala değişmeler...
Sezen tekrarladı kulağıma
"Masum değiliz hiç birimiz..."
Buydu belki fark
Sevmek masumiyet ister demekki...
Kulağımda Sezen,
Yürüyorum karanlığa...
"Masum değiliz hiç birimiz..."