Yürüyorum Şiiri - Alper Eğrikar

Damarlarımın şahı gibi seviyorum seni.
Bir o kadar yakın, bir o kadar habersiz.
Atıyorsun bir yerlerde, yaşama sebebi.
Şahdamarsız olmayacağı gibi, sensiz de olmaz.

Yürüyorum.

Elimde sensiz bir evin anahtarları.
Yolda tel örgüler sıkıştırıyor beni, birlikte geçtiğimiz,
Sol tarafıma bakıyorum, kimse yok.
Görürüm belki, kısa tutuyorum adımlarımı.
Bir arabanın arka koltuğundasın, mutlusun.

Yürüyorum.

Kimlesin kime ne anlatıyorsun?
Değdi mi? beni tel örgülerle bırakmaya?
Bu an için geliyorum okula, sen gelmiyorsun.
Ona rağmen hala seviyorum seni senden hariç.

Yürüyorum.
Sen yürüdün mü hiç?