Yürüyorum sakince Şiiri - Zeynep Beşen

sakince seviyorum,
sakince üzülüyorum,
ve sakince mutlu oluyorum,
ve sakince susamıyorum,
özleyemiyorum sakince,
bir tını var onu hatırla!
o bir tını en fazla bu kadar yokluğunda ki;
yorulmuşluk olur.
sakince seviyorum seni,
bazen yürüyorum sakince,
rüzgar beni seviyor,
yüzüme hafifçe dokunuyor,
gözüme mavi gök ilişiyor,
bulutlar değiyor gözümün beyazına,
gök üstüme düşmüyor,
ayaklarım yere basıyor,
çimler büyüyor,
güller soluyor,
erikler bu mevsim erken çiçekleniyor,
şimdi bir renk düşün adı olmayan
ve elini uzat sevgilim
o renge yeniden uyan.
sonra ağaçlar birbirine sarılıyor usulca,
kulağım da o melodi
seviyorum seni sakince.
dinlenmek dedikleri bumu dur sevgilim?
biraz denizin yokluğu
çokça senin hiçliğin
ve tamamında senin varlığın
ve kulağımda o melodi,
seviyorum seni sakince,
yol benden yana
ben senden yana
sen elden yana
herkes birinden yana
ve kalabalık bir şehrin en dolu yanında
yürüyorsun sakince değil
hızlıca.
yorgunsun biliyorum,
sevgilim,bir bank nede güzel dost olur denize.
dağlar yormuyor beni
yüksekler korkutmuyor,
bu tenha şehir ve sokakları,
beni yanlış tanımıyor,
yürüyorum sakince
ve kalbimde o tını
seviyorum seni sakince.