Yürüyorum Ömrün Yalnızlığına

YÜRÜYORUM ÖMRÜN YALNIZLIĞINA

Akşam sekiz buçuk dertler içinde
Yürüyorum ömrün yalnızlığına
Tevellüt ellinin bilmem kaçında
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

Sokak lambaları yanıp sönüyor
Ben gidiyom el evine dönüyor
Azmış yaralarım hicran kanıyor
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

Yavaş yavaş kar yağıyor tipili
Pırtılarım naylon poşet tepili
Uzun değil orta boylu yapılı
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

Rüzgar vurdu yaprak düştü yerlere
Basa basa yürüyorum karlara
Bu yalnızlık yaktı beni narlara
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

Dönsün çarkı devran banane ondan
Yıldız sönüyormuş sönsün bir yandan
Gülüp oynuyorsan uzaksın benden
Yürüyorum ömrün yalnızlığına.

Dur diyen nerede durduran nerde
Belki de kopacak bir beyaz perde
Dizilmiş ömrümün dertleri serde
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

Borçlum değil alacaklım peşimde
Bir zerreyim azrailin dişinde
Bugün benim yarın senin başında
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

Velhasıl diyecek sözüm kalmadı
Dünya gelinimiş gözüm kalmadı
Gayrı yaşamaya hazım kalmadı
Yürüyorum ömrün yalnızlığına

KUL KEMAL’im ömrüm geçti bu yolda
Ayazlı geceydi aradım dulda
Doğduğumdan beri perişan halde
Yürüyorum ömrün yalnızlığına