Yürüyorum Düşüncesizliğe

Ve şimdi zaman sana olan hasretim oluyor.Saat ise yalnızlığı sen geçiyor.Yine sana olan özlem büyükçe bir dağın doruk noktasında alevleniyor...

Haykırıyorum.Adını haykırıyorum sımsıcak kum fırtınalarına mağruz kalma pahasına çöllerde.Hangi zamanda,hangi mekanda haykırsam da ismini,biliyorum bu sesin sana ulaşmayacağını.

Yatağımdan her uyandığımda hatırımda kalan tek şeyin sen olduğunu aslında sensizlik olduğunu bile bile kalkıyorum.Ve devam ediyorum hergün devam ettiğim gibi hayatın zorluklarına göğüs germeye bu zamansız yolculukta.Gerçekte kalbim kırık,kalbim yaralı ama ne bu yarayı kapatacak zaman ne de yok edecek mekana sahibim.Hasretin yüreğimi o kadar acıtıyor ki korkuyorum bir gün bu aciz et parçası dayanamayıp düşecek bir gökdelenden düşen,kurtulması imkansız olan bir insan misali.Ve yine yürüyorum...

Yürüyorum arkama bakmadan.Yürüyorum yorulana kadar ve ayaklarımda derman kalmayınca beni ayaklarım değil düşüncelerim götürüyor gideceğim yerin belli olmadığı yere.Aslında kurtulmak istiyorum bu acıdan.Zor geliyor bu ağır çin işkenceleri benliğime.

Ve yine yürüyorum; kayboluncaya kadar ama gideceğim yolda değil,düşüncesizliğin düşüncesinde kayboluncaya kadar...