İhanetin sağanak yağışında telaşlı telaşsız atıyorum adımlarımı, ıslanarak ve hiç uslanmayarak!
Yürüyorum usul, usul aşk batımına. Çekince beni içine sessizlik, kullanılmış intiharlar karışır aklıma. Sen ayrılıktan yana olunca ben sürgüler çakarım yüreğimin kırık kapısına. Yangınından artan külleri basarım yarama, kadehler tanık olur kahroluşuma.
Avunduğum heceler çoktan kurudu, bir ben kaldım bu şehrin kaldırımlarında sırılsıklam, uykusuz, bir ben bir de; bir de neyse… Gecenin çığlığında sustuklarımla ayaklanan gözlerimi astım kirpiklerinin uçlarına, nere baksam ordasın! Ama yokluğun bir yumruk ağırlığında oturdu yürek boşluğuna. Bir adın kaldı aklımın kurak ikliminde filizlenen. Aşkında çivisi çıkarmış dünyadan çıktığı kadar. Yüzyılımın ilk çeyreğinde sen yorgan sanıp üstüme örttün geceyi ve ben üşüdüm o gün Temmuz’da. Bildiğin Şubat soğuğu değildi beni bir ahmak gibi düşündüren ve üşüten. Gidişinin tarifi yoktu hiçbir kitapta. Başka coğrafyalar kanatmasın mülteci kalbini. Takvimlerin onsekizimi gösterdiği o günlerde, hayatın gerçeklerini söndürdüm sigaramla. Yalanlar yaktı genzimi!
Göçebe umutlarına yerleşik yaşamlar bıraktım almadın bavuluna, ben çoktan vermiştim yanımı yanına. Gittiğin şehirlerde yok mu sandın istasyonları?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta