Yürüyorlar Şiiri - Ozan Türk

Biz yürümüyoruz ki
Her şey yürüyor
Bostancı tanzimindeki adımlarımız hani
Hangimizinkinin üstünde,
Hangi denizden sökülmüş toprak dolu kamyon,
Geri dönüşlerde gözlerini yalnızlık kokusuyla dolduran
Sessiz ve demir demir, soğuk, kapanmış dükkânlar…

Vapurları da alacaklar onlar da yürüyüp gidecekler
Hem de vapur ellisinde,alan otuzundaysa
Ne kötü koyar bir vapura bu teslimiyet
Ve biz yürümüyoruz ki en az vapurlar kadar
Her şey yürüyor
Yürütülüyor zamanlar…

Otomobilinle üstünden geçerken bir yolun
Bu üstünden geçtiğimiz yer benim evimdi demek gibi
Yürüyor her şey
Biz yürümüyoruz ki
Yürütülüyor
Ve öyle insanız ki yani
İzlemek ilk kaidemiz sadık ve sessiz…

Şimdi düşünüyorsun
Gitmek mi yoksa kalmak mı?
Yani mesele gidip döndüğünde her şeyi bir anda görememek mi?
Yoksa kalıp yavaş, sadık olarak insan olmana ve sessiz izleyerek,
görmemeyi mi?
Yürümek mi dedim?
Bizim ayaklarımız yok ki?
Ayakkabılarımız var…