Yürüyen merdiven Şiiri - Eyüp Ulugöl

Bir yere düştüm
Çok yüksekten, aşağılandım
Halbuki ne de yükseklerdeydim
Ah annem, neden terk ettin ki beni
Neden yalnız bıraktın hayatla
Neden bu hayata mahkum ettin
Çıkmak zorunda olduğum merdivenlere
İlk önce sadece seyrettim, kucağından
Benimle beraber sende düşmüştün
Seni de aşağılamıştı hayat
Ve biraz daha zorlaşmıştı koşulların
Artık her adım atışında beni de taşıyordun
Bir zaman geldi bıraktın merdivenlere beni
“Hadi yavrum gel peşimden” diyordun
Bense sadece emekleyebiliyordum
Sense yürüyerek alıyordun onları
Sana yetişmek için çok hızlı emeklemeliydim
Öyle de yaptım, belli bir zaman
Bir zaman geçti aradan ve sen
Belli belirsiz ayak seslerin geliyordu sadece
Bir özlemle ayaklandı bedenim
Trabzanlarını yakaladım merdivenlerin
Yürümeye başladım yetişirim diye sana
Yürüdüm yürüdüm baktım yetişemiyorum
Koşmaya başladım, tam da gençlik çağlarım
Uzun bir koşu, hayat koşusu
Bir merdivende trabzanların seyirci olduğu
Ben ne kadar hızlanırsam, sende hızlanıyordun anne
Ya da zaman tuhaf işliyor bu dünya da
Bir tezatlık var zaman da anne
Sensizim ya şimdi, sana yetişemiyorum ya
Sensiz bu merdivenleri düşünemiyorum
O kadar karmaşık ki hayat ve zaman
Bir koşu bandı, ters yürüyen bir merdiven gibi
Daha da önemlisi ben hızlandıkça o da hızlanıyor
Hayatın gizemi de burada sanırım
Duygularını kontrol edip
Hayallerini dizginleyenler buluyor yolunu
Hem vaktinde hem de aradıkları yerde
Yoksa bütün ömrünü koşarak geçirsen de nafile
Bir boka yaradığı yok
Hayat bir kadın için yapılmış bir merdiven gibi
Sayısı ne olursa olsun bitecek olan
Ve eninde sonunda bir şekilde ve bir nedenden
Yere çakılmak, atlamak zorunda bırakılan.