Yürüyen Avlu Şiiri - Tolga Baş

Devrim kırıklarına bastı çocuk
topukları kanlı nasır kanyonu

yürüdü, yürüdü, yürüdü

içi boş bir koğuşa ağladı annesi
göz altlarında emeğinin ağır yenilgisi
duvarlar anlatıyordu özlemleri
tütün kokusu taze bir renkti
aylar, haftalar
çentikten takvimler her köşede
emzirdiğim diye seslendi ruhu
,emzirdiğim

bir gülü kalıbından çıkarınca mevsim
dikenleri tutunamadı ya dalına
pazardı
alçıya alınmış tebessümlerse çok uzaktı

ekmek kokusu
buğday cinayetlerine hayat veriyordu
hasadında sis (törensiz)
,bulvarlar
,taştan meydanlar
avlusuz bir basamaktı...