Yürüyen Adam Şiiri - Emiliy Oz

Kafası karışık bir adam yolda,
Yol düz, mevsimlerden güz.
Yapraklar savruluyor etrafta,
Bu adam hem öksüz hem de yönsüz.

Yürüyor işte bu adam,
Ne nereden geldiği belli, ne nereye gittiği.
Yürüyor yollarda, zor geliyor ona yaşam,
Şimdi ise mevsimlerden kış, hava soğuk ve tipi.

Adam yürürken düşünüyor,
Dert ediyor dünyayı, olan biteni.
O yürüdükçe buzlar çözülüyor,
Süslüyor yine mezarları ilkbaharın çiçekleri.

Adam hala yürüyor,
Ama artık dert etmiyor, üzülmüyor olanlara.
Çünkü o da artık anlıyor,
Yaz yine gelecek, yine.