Yürüyecek Şiiri - Ayhan Selçuk

Yoruldum, çok yoruldum
Kıyametler kopuyor ömür sahnemde
Bir fırtınaya umutlarımı teslim ediyorum
Yuvadan boşalırcasına yıkanan gökyüzünde

Kandır, gördüğüm kaskatı denizler
Neylersin ölmüş çiçekleri evimin
Bütün sebeplerin yıkılmış direkleri
Taş taş üstünde konmamış camlar üstünde başım

Bir nida kopuyor ötelerin fevkinde
Nedir, necidir, gelmişler bacasız evime
Bir bu kaldı elimde desem dinleyen kim!
Boş sayfaya düşülen son nokta benim

Bumudur istediğiniz sizinde onlar gibi
Riyadan örülü bir ruh kalır gölgemde
Elimdeki nasırlardan bellidir ecdadımın sesi
duyulur kulak verin her yanda onların nefesi

Biri gidiyor, ufukta bir taş boyu korkusu
Kaç taşın altına götürdü nefsini
Buda sen misin be hey saçsız insan oğlu
Bir beyazdır dilekçen en hüzünlü yerinden

Kimse inanmayacaktı giden adama
Ne söylese boş, ne konuşsa yanlış
Uymadı bir kitabın en kadir şinas kantarına
Uymuyor, uymayacak, bu son fasıldır, bu son dua

O ninnilerini söyleyecek yine doğmamış bebesine
Gah beşiğinde soluklanıp gah kolunda kardeşçe
Yürüyecek kendi bildiği menzillere
Gözlerinde ışığın gözyaşı mevsiminde