Yürürken Ardı Sıra Avcılar'da Zamanın...

Yürürken ardı sıra, Avcılar’da zamanın.
Bulutlar salıverdi, kederini üstüme.
Oyuncağı olmuşum, sana dair evhamın.
Bir tokat atmalıyım, tasavvurdan büstüne.

Asvaltlar anlayamaz, kaldırımlar kayarken.
Sırılsıklam âşığım, tıpkı saçlarım gibi.
Pencerede bir çocuk, damlaları sayarken,
Görünür oldu bir an, mutluluğun en dibi.

Taşlarını sayarak, yürüyorum, ne güzel!
Pösteki sayan deli, benden mutlu olamaz.
Bulutlara bakarak, gülüyorum, ne güzel.
Sol yanımdaki hırsız, mutluluğu çalamaz.

Ah, Avcılar saklama, sen de beni seversin.
Ben olmasam yağmurun, sessizliği ıslatır.
Dalgalar seni döver, sen de beni döversin.
Yüzüme vuran damla, gideni hatırlatır.

Okunuyor bir ezan, yükselerek semaya.
Semaya çıkıyor ses, düşen damlaya inat.
Bulutlar engel bugün, hem güneşe, hem aya.
Karanlığa hükmetmek, o da ayrı bir sanat.

İşte saklamıyorum, kederimle karayım.
Bendeki bu siyahlık, bulutları delirtir.
Züleyha’nın kalbiyim, bin kapılı sarayım.
Yusuf’tan yükselen ah, kapıları titretir.

Bizi kimse anlayamaz, bir Avcılar, bir de ben.
İki kardeş gibiyiz, annemizse acıdır.
Beni kimse avlayamaz, bir Avcılar, bir de sen.
Senin gözlerin namlu, Avcılar’sa saçmadır.