Yurtsuz Kadın Şiiri - Hikmet Kavas

şemsiye altında şu kadın
bulvarda
pus içinde yürürken
neden düşünür
ilk gençliğinde öpüştüğü adamın
bir işkencede nasıl yitirdiğini
baba olma ihtimalini

kıyıda kayaları köpük köpük döven dalga
dalgalandırıyor pus içindeki kadının göğsünü de
aşk burada diyor adımları kadının
aşk burada da
yurt nerede

sevgilisi olmayanlar bilmiyor
aslında sevgilisiz değil yurtsuzdur onlar
iklimsizdir

şemsiye altında şu kadın
tuhaf bir biçimde
puslu anılarından devşirdiği
ilk gençlik aşkını arıyor
arıyor köpük köpük dalga seslerinin içinde
oysa aşk dedikleri
kayıptır artık nasılda niçinde

terlemiş memelerine yatırıyor
görüş yeri anılarını
ellerini duyumsuyor koynunda sonra
baskıya ve zulme yumruk sallamış ellerini
gizil bir övünç duyarak
ağlıyor kadın denize karşı
ağlıyor kusarak yalnız kalma nefretini

kapatırken şemsiyesini
içinden geçiriyor
bir dostum olsaydı bu kentte
kadehlere dökülseydik
yeniden dökülseydik memlekete
tohum diye