Yurtsuz Benler Ülkesi

önce külünü düşürdü gecemin kırmızısına
görmek istediğim buydu belki de
âmâyken ben bütün gün doğuşlarına
bardağın kenarından süzülen bir damlaydı umut-
larım
tuşlara hapsolmuş hayallerim vardı
patın ötesine geçmeyen bir de hayatım

yapraklar boyladı çöpün dibini sonraları
yamalı çocuk tebessümlerinin hemen üstünde
bir yer edindi neşter yüreğin
yurtsuz benler ülkesinde
rüzgara tutunur gibisinden
çölü yasaklı leylalar ahlarına
tereddütsüz heveslere kapılmışçasına
teslim oldu soluğum sol yanına

ve işte şimdi bu sen
aydınlıkların en kör noktasında
en belirsiz soğuğuymuşçasına tünellerin
ruhumu bir deri bir kemik bırakan
dünyanın bütün iskelelerinde
gecemin yeşilinde söndürdün sigaranı
çimenlerden kime ne