Yurt Şiiri - Abdullah Mennan

Yurt
Feracesi alınmış
Cıbıllaşmış şavkıyor
Yaşmaksız dağlar
Haniya da salında salınan aslanlar
Tez vakitte doğar olmuş belenden
Bir hoyrat rüzgâr eser kıbleden
Kara kapkara karanlık cenuptan
Kol geziyor artık yumuşakça yarasalar
Kör etmişler bulağı
Mezar gibi sessizlik
Yitik yıldızlar yakamoz ağlar
Mehtap marazlı
Yere yurda çökmüş bir kara felek
Terk etmiş hercai tenli tül akşamlar
Ruhunu yitirmiş yüzler kıblede
Musafı denklemiş vurmuş sırtına
Ardını verdiği huddemi satar
Hakka yakın olana der deli
Huddem selamıyla olan veli
Otağda oturmuş zülüfler bozar
Kuranı bileni sevmeyen sofiler
Paranın gölgesinde toprağı öpen dallar
Kırılan dallar gövdeye ağır
Yurdunda yetim kalan kuşlar
Kalmadı ne gökte ne şadırvanda gözyaşı
Hani çılgın bülbül dillerin nerede
Tüm acılar yenilirdi ya
Kahpelik olmayaydı
Elden gelen gayri
Gözlerde kargı dillerde kargış
Gelin dostlar yâd edelim geçmişi
Şu feleğin devrinde devranım mı var benim

Abdülmennan AKTÜRK