Yüreyine Sürgün Olduğum Kadın

Ey yüreğine sürgün olduğum kadın,
Bu sözlerim yüregimden yüregine sevdigim…
Her kelimesi dudaktan dökülen bir sızı,
Her cümlesi tuttuğum ateş gibi yakıyor içimi.
Bir masalın tam ortasında kalmış gibiyim,
Ne başı belli ne sonu…
Ama her sahnesinde sen varsın,
Ve ben hep yaralı, hep suskun.

Toprağa düşen bir yaprak gibi
Savruluyorum rüzgarınla,
Bir iz gibi kalıyorum geçmişin avuçlarında,
Adını her andığımda
Dilime dua, gözlerime yaş düşüyor.
Yara derin,
İyileşmeyi değil,
Acının senden hatıra kalmasını istiyor kalbim.

Sonbahar hüznünü giydi yine şehir,
Her sokak sensizliğe yürüyor
Ve ben…
Ben her adımda sana yaklaştığımı sanıyorum.
Oysa sen her gün doğumuyla biraz daha uzak,
Biraz daha dokunulmazsın.
Sesin yok, haberin yok
Ama içimde tarifsiz bir sevmek var hâlâ.
Bir uçurumun kenarında
Sana “gel” diyen bir deli gibi bekliyorum seni.

Bu aşk yaşanmamış bir yolun ortasında kaldı,
Ne gidebildik ne dönebildik.
Adını andığımda dudaklarım kuruyor,
Bir çığlık gibi içimde yankılanıyor sözlerin.
Sana dair ne varsa
Toprağın altındaki kökler gibi
Derin ve karanlık bir yerde yaşıyor.

Yürüyorum…
Adını bilmeyen rüzgarlara karşı,
Sesini özleyen gecelere karşı.
Ağlamak mı?
Artık gözyaşlarım bile seni unutmuş.
Ama ruhum hâlâ seninle,
Yüreğim hâlâ o ilk günkü gibi sana sürgün.

Ey kadın,
Bir gün döner misin bilmem,
Ama bil ki bu yolda bıraktığın ben,
Bir masal gibi başlayıp
Gerçeğe kan ağlayan bir hikâyeye döndüm.
Ve eğer bir gün,
Dudaklarından yine bir “biz” dökülürse,
İnan ki ben orada,
Senin yoluna gömülmüş bir dua gibi
Bekliyor olacağım…