Ne çok soğutmuşlar insanı kendinden…
Bakınca aynaya,
başlıyor monolog.
Akarken makyajı yanağından,
ağır olur gönül yorgununa.
Halden anlayanın
karışması gerekmez 40’lara.
“Oldum” dediğinde
gelirmiş hamlığına.
Meyve dibine düşer
kendimize esirgediğimiz sevgi.
İsraf haram değil mi?
Ne pinti ne müsrif,
hakkını verince sahibine,
artan sevgisi kendine.
Kayıt Tarihi : 20.9.2018 09:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!