“…Umutsuzluk içinde umutlarımızı birleştirdik, bütün zorlukların arasında. Yaşama küsmüş sevdaları uzaktan bakıyorlar bize ve çevremizi, saran sevda ağıtları içimizi ürpertiyor. Birbirimizle konuşmadan ama ellerimizi çok sıkı tutarak ilerliyoruz. Tutuşmak istediğimizde ellerimiz buluştu sımsıkı sarmaladılar birbirini. Yaşamın en zorlu anında yüreklerimizdeki sesi dinledik ve bize seslendiler; hayır biz sevda ağıtlarını söylemeyeceğiz, sarmalayacağız sevda umutlarımızı, kenetleneceğiz..İkimizde korkuyoruz titriyor kenetlenen ellerimiz, bizi sarmalayan umutlarımızın korkusunu hissediyor çevremizi sarmalayan canılar. Sevda patikamızda ilerlerken korkumuzu birbirimize belli etmeden ilerliyoruz. Yan yana yolculuğa devam eden sevda umutlarımız düşündükçe, kaygılandıkça ve birbirimizi kaybetme iç güdüsü artıkça ellerimiz birbirine kenetleniliyor.... Patika bitmek bilmiyor. Çok uzaktan hissettik birbirimizi, gözlerimiz kenetlendiğinde uzakta, yılların sevdası gibi aktı yüreklerimiz. Zorlu sevda yaşamının kolay olmadığını yaşayarak öğrendik ikimizde. Bunun için sessizce başarmaya kararlı olduğumuzu hissettirdik birbirimize... Biliyoruz ki, bu sevda birleşmezse her ikimizde çok üzüleceğiz... her ikimizde yalnızlıklara oynayacağız, ondandır bütünleşmek istiyoruz, engellerimizi aşmak, çok daha yakın olmak istiyoruz birbirimize, uzaktan değil yakında sevmeyi yaşamak istiyoruz, Bunun için dilimiz sustu, gözlerimiz konuştu ve yüreklerimiz sözleşti.…”
Tamamını Oku
