Yüreğim dağlandı, bu nasıl dünya?
Çok büyük bir acı bu… Dağlandı yürekler… On yedi fidan kurudu gitti… Kaç yüreğe ateş düştü… Ağladı analar, babalar… Kahroldu sevgililer, eşler… Kaç yavrunun boynu büküldü… Yüce Rabbim, sabır ver o yanan yüreklere… Rahmet eyle o cesur insanlara… Onlar asla unutulmayacak… Yüreklerde yaşayacaklar… Alınlarından öpülesi askerler… Şehitler…
Ey, Ata’m! Sana içimi dökmeye geldim. Önünde utançla diz çökmeye geldim. Bu güzel vatanımın çektiği nedir bu hainlerden? Bu evlâtlara ölüm yakışmıyor. Yakışmıyor hiç… Biliyorum ki, dayanılmaz acılara gark olmuş annelerin ve babaların, yüreklerinin bir yerinde teselli var. O da, evlâtlarının bu vatan için şehit olmaları… Onların yetiştirdiği aslanlar onlar…
Bu alın yazısı, boynumuz kıldan ince kadere karşı…
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
