YÜREKLER DAĞLANDI, BU NASIL DÜNYa?

Yüreğim dağlandı, bu nasıl dünya?

Çok büyük bir acı bu… Dağlandı yürekler… On yedi fidan kurudu gitti… Kaç yüreğe ateş düştü… Ağladı analar, babalar… Kahroldu sevgililer, eşler… Kaç yavrunun boynu büküldü… Yüce Rabbim, sabır ver o yanan yüreklere… Rahmet eyle o cesur insanlara… Onlar asla unutulmayacak… Yüreklerde yaşayacaklar… Alınlarından öpülesi askerler… Şehitler…

Ey, Ata’m! Sana içimi dökmeye geldim. Önünde utançla diz çökmeye geldim. Bu güzel vatanımın çektiği nedir bu hainlerden? Bu evlâtlara ölüm yakışmıyor. Yakışmıyor hiç… Biliyorum ki, dayanılmaz acılara gark olmuş annelerin ve babaların, yüreklerinin bir yerinde teselli var. O da, evlâtlarının bu vatan için şehit olmaları… Onların yetiştirdiği aslanlar onlar…
Bu alın yazısı, boynumuz kıldan ince kadere karşı…

Ey, Ata’m! Beni ziyadesiyle üzen bir şey var ki, esas bunun için geldim huzuruna. Bu vatanın o güzel, o cesur, o merhametli insanlarına ne oldu? Nerede o duyarlı, yürekli, kahramanlar? Haksızlığa katlanamayan, zalimin karşısında aslan gibi kükreyip, zavallılara siper olan o yüreklilere ne oldu?
Taksim’de, yaşlı bir adamın parasını gasp etmek için onu yerde tekmelerle, öldüresiye dövüp, hastanelik eden dört- beş gözü dönmüş bu câniler insan olabilir mi? Bu pislikler mi vatan kurtaracak? Bu hayvandan beter, insan demeye, hattâ, hayvan bile diyemem, bu yaratıklar, benim Türk gencim olabilirler mi? Bu nasıl bir gaddarlık? Bu ne büyük bir utanç? Ya bu vahim durumu görüp de, hiç kılını kıpırdatmadan seyreden, duyarsız insanlar, benim vatanımın insanı olabilirler mi? Ben, bizi, haksızlıklar karşısında tek yürek, tek bilek bilirdim. O kahraman insanlarımla gurur duyardım. Hor gördükleri bir sokak köpeği, çığlık çığlığa havlayarak, buna katlanamayıp havlıyor, saldırganlardan kurtarmaya çalışıyor, diğer insanların kılı kıpırdamıyor. Bir köpek kadar mı haysiyetleri yok? Utandım Atam! Çok utandım. Bu mu cumhuriyeti, vatanı emânet ettiğin gençler?
Yüreğim kan ağladı. O savunmasız yaşlı adam değil, o tekmeleri ben yedim sanki. Yüreğimdeki acı, hayâl kırıklığı daha da çok acıttı canımı. Çok utandım Atam! Hele de senin ölüm yıldönümünde…

Ya metrobüsün içinde, yer kavgası için saç saça, baş başa giren kadınlar? Bu nasıl bir kindir, bu nasıl bir sevgisizlik, nasıl bir saygısızlıktır? Bunlar nasıl bir Türk kadınıdırlar? İşte, bunların doğurduğu, yetiştirdiği gençlerdir böyle yaşlı adamları parası için tekmelerle döven. Sevgi ve saygı öğretilmemiştir çünkü bunlara…
Bizi affet Atam! Bizi affet, sana lâyık olamadık.
Bizi, önce yüce Rabbim, sonra sen, ve bu vatan için toprağa giren şehitlerimiz affetsin…
Utanıyorum…