Soma karardı bugün
Güneş kara doğdu
Kirlendi bütün renkler
Yer demir gök bakır oldu
Ekmeğin, umudun yazgısı kara
Ok oldu yüreklerde
Siren sesi çınlattı kulakları
Gökyüzünü sardı matem bulutları
Kuşlar uçmadı soma’ da
Yası vardı madencinin
Kömürle tutuştu yürekler
Kömürle yandı beden
Bakmayın yüzünün karasına
Kalbi güneş kadar parlaktı onun
Yüzünde ki karayı yüreğine bulaştırmadan
Şakaklarından dökülen terle yıkandı
Acı acı üstüne olsa bile
Gözyaşı iz bırakmış gibi görünse de yüzünde
Hiç ağlamadı
Ve işte
İşte çıkıyor ürkek bakışlar arasında
Yeni bir madenci ölüm çukurundan
Uzanıyor sedyeye onurlu duruşuyla
Vicdanından sınava girmişçesine
Ambulans sedyesinin beyazı ile
Çizmelerinin karası arasında sıkışıp kalıyor
Kömür karası çizmelerini koyacak yer bulamıyor
Bu gün öyle bir kara gün ki
Dilini yutmuşçasına susmuş kainat
Yürekler ağlıyor yalnızca
Yürekler ağlıyor
Kayıt Tarihi : 15.5.2014 17:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yürekler ağlıyor yalnızca
Yürekler ağlıyor
acımız büyük üstadım,
dediğiniz gibi yürekler ağlıyor.
duyarlı kaleminizi kutluyorum.
TÜM YORUMLAR (3)