Yürekler Şiiri - Yavuz Bayram Çalışkan

Sisler tekmelenir, yürekler ağır
Öyle bir an ki can algısı
Pusuya yatar kuşatmalar
Can vermeyi göze almam
Sinsiliği, kalleşliği, adiliği boğarım
Yiğitlenirim, korkusuzluğum bileğlenir
Kurşuna da dizilsem, urgan ile asılsam,
Karşısına dikilirim ölümün.
Direnirim ve sonunda yarınlara ölürüm.
Kanlı dallarıyla koparılır yapraklar
Çığlığa uyanır tomurcuklar, özgürlüğe açan güller.
Kurşunların sel sularında kaybolur emeller
Rüzgar ıslık çalar, yarına doğamaz günler
Şafağı bekleyen yüreği bir mermi deler
Çiğdemler uykusuna dalar,açamaz sarı çiçekler
Dalgın dolaşır karanlıklar,güne bir kinli bakar
Kanla beslediğim şarkılarla gel sevdiğim
Gel ki, kalbim düğümlenmeden,
Ölüme gideyim yüreğim şafakta
Sakın silme bensiz geceleri
Dalgın öten kuşları dinle, gece kuşlarını bekle,
Bulutların döktüğü kar taneleri örtsün bedenimi
Hücreleri açın, urganları zincire vurun.
Şafakta solan fidanlar, yüreklerde yoğrulacaklar,
Özgürlüğe mi borçlular? Ölüme mi, yoksa haksız gidime mi?
Durdurulan yürekler, geleceklerini görmeseler de,
Zincirlerle de olsa denizlere yürüyecekler
Yürekler, bu yürekler, ölümüne yürüyecekler
Her şafakta yeniden yükselecekler.
Akamayan gözyaşlarında yaşar kansız ölüler
Kanar acılarda, karanlıklara başkaldırır.
Gül yapraklarında bekler yağmur taneleri,
Sabırla buğu olup uçmayı.
Yürür giderler dipsiz uçurumlara,
Sürgünden dönüş yoktur,
Yürekler şafaklarda durdurulsa da
Güller hep baharlarda açacak...