Yürek Yolcusu Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Bahşedenin güzelliklerini yayarken dünyaya,
Bahşedilenden ten çekerek,
Yürek dikerek patikalar diredim her yana.
Kara kalem çalışmaları yapıyordu yürek,
Elinde nasırlar ve siyah bir çantayla.

Tüm güzelliklerin neleri mutlu ederdi,
Neleri güldürürdü,
Neleri üzeri yokluğunda;
Bir yürek açlığında,
Bir yürek tokluğunda.
Acıdan bir neşe yüzünde,
Yaşadı ruh her şeyi,
Gayba ahir tutkusuyla.
Tefekküre durduğu kör bir kuyu başında,
Uçma vakti geliyor derinlere.
Karanlık değil bu tek başına,
Ufukta bir güneş,
Doğuyor başka baharlara.
Ne önemi var haizinin,
Ne mühim ki seven varken hamilinin,
Bir yürek ki içi zifir dışı kendinden emin.
Zarara ihsan deyip yüze sürme vakti,
Kadre ahkam kesmeden kadere iman vakti.
Durma dünya,
Ne önemi var ki;
Sonsuzluk içinde bir fani…