Sevgiden uzak kalmadım, uzakları yakaladım
Hürmet-i gölgede değil yürekten alevlerim
Çatmadım kaşımı sogutmadım aşımı
Yürek yangınları mangaldı kül oldum
Ne rüzgarlar gördü ne fırtınalar yağdı
Kendi dibine vurmayan ışıklarım vardı
Sanki hep tütecekti,sürecekti,gülecekti
Yürek yangınları mum, ben eriyik oldum
Dağlarda yalnız kalan sessiz kayamıyım
Yollarda bakılmayan tabelamıyım
Ateşten kaçışım mıydı ateşimi söndüren
O dağlara yağan kar, soğuğundan dondum
Hayallerim dün şarkı idi daha dün de bendim
Rüyalarım neydi unuttum. Uykulara esirim
Bir küçük hayatta şu koca cihanda Donkişot'tum
Yürek yangınlarının yaktığı değirmen oldum
Gözyaşıma israf olmaz mı? Acınacaka halime
Gülüşüm ayıp olmaz mı? Yangınımın külüne
Gidişim imkan mı? Zaman gerisine
Yürek yangınları bu sessiz çaresiz çığlığım
Kayıt Tarihi : 30.3.2006 22:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
evet, kimsenin ışığı kendi dibine vurmuyor sanırım. çok güzel olmuş. tebrikler.
(benim aynı isimli şiirim epeyce eski tarihli)
Av. Nuray ÖZGÜNEY
TÜM YORUMLAR (1)