Yürek Yangını Şiiri - Zagros Cetinkaya

tavanı gökyüzüne asılan evin vardı senin soğuk bir naylon tabakasına tutuşmuş olan düşlerin içini üşüten rüzgârlarda bir Allahın kulu duymaz çığlığını sessiz çığlıklara sarmalanmış yürek yangını bir akşamdan geçiyordun tüm insanlar sessiz suskunluğuna çare bulunmaz bir sefillik yoksul değildiler ama çoğu da yoksundu çoğunluğundan kul, kulluğundan utanır kula kulluk eden kukla kesilirdi yürek sancısı gülümseyişlerine bir de acıların eklenmişti çocuk hepten fakirdin, hep birlikte değildi zaman hepsi bir di... yaşam ile ölüm arasındaki o ince çizgide adını sayıkladığın düşlerine misafir ettiğin parmaklarında ağırladığın gülüşlerini emanet ettiğin esmer yüzün vardı senin çocuk sen esmer kaldın insanlar lanetlendi insanlık yandı soğuk yürek yangınında! kimseyi kimse kurtaramadı...