Yürek Yağmuru Şiiri - Rıza Ceylan

Ben on yedi yaşında ayrıldım memleketimden,
Annemin birazdan yağacak yağmuru anlatırcasına bakışları hafızamda.
Ne bir daha dönebildim o sarı gecekonduya
Ne de bir daha kalabildim o bir yanı yıkık Kapuz da.

Okul çıkışlarında fener gezintilerini
Taş arabalarda yaptığımız muhabbetleri
Ekonoma marketten yapılan alışverişi
Şimdi ne o geçen zaman ne giden gemilerdeki yolcular gelir geri
Fenerin o büyük lambası aydınlatmaz karanlıkları
Artık ne Hakkı babanın sesi ne o sahilde bekleyen çocuklar kaldı.

Bir daha kestane bahçesinde top oynayıp
Dursun’umla fenerde tur atamadım
Zonguldak Stadının önünde köfte ekmek yiyip
Murat’ımla sandalla gezintiye çıkamadım.
Gezdiğim hiçbir yerde, ne çatının pidesinin
Ne de Ataç Börekçisi’nin tadını bulamadım.

Çocukluğumda balık kovayla satılır, komşularla paylaşılırdı.
Sarı gecekondunun bahçe duvarları şahittir mutluğumuza
Buz gibi ayranla birlikte annemin gözlemesinin tadı kaldı damağımızda.
Ne Zonguldak Filyos hattında kara trenler
Ne Çatalağzı İstasyonu’nda bekleyen madenciler
Ne yaşlı amcanın esans diye bağıran sesi, ne bol soğanlı lahmacunun tadı
Çocukluğum annemin o yağmur bakışlarında kaldı.

Yine bir hüzün dönüşüdür yaşadığım
Yüreğimin her bir noktasına işleyen…
Annemin gözlerinden yağan yağmurlardır ıslandığımız
Ve dahi annemin sevincidir, annesinin kefenini ıslatan.

Çocukluğumun sevinci, gençliğimin galeri yıkığı bu şehirde
Her dönüşlerimde ardımda birilerini bıraktım.
Bıraktıklarımı da bir daha bıraktığım yerde bulamadım.
Keşke on altı yaşımda kalsaydım!

Rıza CEYLAN
Aralık 2018