Yürek Üstü Şiiri - Melahat Çetinkaya

Kim bilir belki de hiç yoktun sen.
Belki de bir hayali düşü sevdim ben.
Aşk ile tırmandığım o dağın zirvesinden,
Kopardığın son çığla,
Yuvarlana yuvarlana,
Uçurumun en dibine
Yürek üstü düştüm yine Açelya.

Şimdi bütün duygularım ağır yaralı
Acısı doruğa ulaşan demin,
Şiirini yazarken, kanıyordu kalemim.
Ve her mısrasında aşkı intihar ettim.

Oysa sendin hayatımın karşı kıyısı.
Sevgiyle uzattığın gönül salına,
Tutunup varmak isterken yanına,
İttin beni yürek üstü Açelya.

Gece yüklü gök taşları yağdı üstüme.
Kaldım enkaz altında.
Ah ömrümün iyileşmez yarası
Alıştırma beni yokluğuna.
Varsan, tut kaldır ellerimden.
Yoksan,zaten öldüm ben...