Yürek mezarlığı Şiiri - Rifat Karakoc

Yürek mezarlığı

Ölmek sadece toprağa gömülmek mi,?
Oysa benim ölmeden gömdüklerim var.
Hem de,diri diri.
Mezar yeri belli olmayan,ziyaretine kimsenin varıp ta,bir fatiha okumadığı gömdüklerim!!
Başımın üzerindeyken,
ayaklarımın altına düşenler..
Sözlerinde samimiyet, özlerinde ihanetleri vardı.
Yürek çirkinlikleri hepsinin yüzlerine yansımıştı.
Zamanla yüreğim diri diri gömülen bir kabristana yer açtı..

Uğrunda mücadele verip te,dünyayı karşıma aldığım yârim,yaram, birde dostlarım vardı..
Hepsi menfaat uğruna aldanıp, dünyavi çıkarlara daldı.
Yürekleri sevgiyi,dilleri samimiyeti,bedenleri günahları işledi.
Ölmeden gömülmek,gömülmeden ölmekten çok kolaydı.
Ama hepsi zoru seçti.
Üstelik defalarca şansı geri teperek,
Suçlarını da kadere yüklediler.

Hoş, yaşamak denirse adına,
bende yaşıyorum,
canlı canlı yüreğime gömdüklerimle.
Kimisi rüyalarıma giriyor,
Kimisi kalabalıklar arasında benzettiklerime.
Hani yüreğimde öldürmesem, inanacağım yaşadıklarına.
Ama ölüyü diriltmek kimin ne haddine.
Yaşarken ölenler, ölüpte gidenler kadar şanslı değil işte..
Kimi aşkını koyuyor diri diri toprağa,
Kimi dostum dediğini.
Hepsi Kefensiz gömülüyor yürek mezarlığına.

Ben ölmeyi sadece,ruhun bedenden ayrılması bilirdim.
Yüreğimi mezarlığa çevirenlerden öğrendim,
Ruh bedenden ayrılmadan ölmek,
yüreğe gömülmekmiş.
Ve yüreğe gömülenler hiç affedilmezmiş.
Oysa nasıl ağrıma gidiyor,
fıtratımı dağlayıp,vicdanımı sızlatıyor.
Ben Allah'a emanet ettiklerimi,
gözyaşlarımla Allaha havale ettim.
İyi duygularımı, gönül rahatlığıyla hiç edenlerden öğrendim.
Bu yüzden, ne vefası eksik olan aşka,
nede sadakati olmayan dosta,
eyvallahım yok benim.
Yüreğimi mezarlığa çevirenlere,
ve ölmeden gömdüklerime.