Güneş’in gölgesini,
Islak dalgalarında,
Taşıyorken
Deniz;
Nem yüklü bulutlarına
Kanıp ta ömrün,
Her adımda,
Kaldırım taşlarına
Yağmur değil,
Aslında,
Ter dökmedeyiz..
Rüzgarın Şehvetiyle,
Uçuşurken polenler;
Sicim gibi damlalarla
Dökülen,
Gözyaşlarımızdır yaşama...
Tutkularımız anı olur bazen,
Umuda savrulurken.
Yiten zamana rağmen,
Görüş mesafesindedir,
Beynimiz;
Oysa zavallı yüreğimizle,
Kimbilir nerelerdeyiz..?
Boşver gönül;
Yetmez bu ömür,
Her tohumda,
Yeniden var olmaya..
İnsan bir kere doğar ama;
Yürek ister,
İnsanca yaşamaya..! !
Kayıt Tarihi : 17.10.2005 17:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
MSN' ne ekle bari de ara-sıra haberleşelim derim...
Mustafa ÖCALAN
Eskilerin dediği gibi 'insan yedisinde neyse yetmişinde de odur' Aynı yiğitçe ve dimdik duruşu -tüm bu yozlaşmaya ve tüketmeye - yılların aşındırmasına karşın koruyabilmek zor dostum.
Ama ne mutluki siz bunu başarmışsınız.
Sevindim. Çok sevindim.
İyi ki varsınız
İyi ki yanımızdasınız
İyi ki dostumsunuz
Yürek ister,
İnsanca yaşamaya.
Harika bir şiir ve 3 satırla özetlenen harika bir final.
Tebrikler dostum tebrikler.
Harika şiirlerinizin ve başarılarınızın devamı dileğiyle.
Şiirinize benden tam puan.
kemal tekir -adyge
İnsan bir kere doğar, bin türlü yaşar ve belki de bin kere ölür...Ancak yürek ister insanca yaşamaya...Yüreğinize sağlık sevgili şair....İnsancalığınıza saygılarımla....
TÜM YORUMLAR (5)