YÜREK DEDE (kıssa)
Evvel zaman odur ki eski bir masal vardı,
Yürek Dede namıyla salih bir zat yaşardı.
Bir hanımı bir kendi, bir de minik oğlağı;
Bir keçiyle bir deve bir de küçük otlağı.
Mutlu mesut yağarken hastalandı hanımı,
Ayaklar tutmaz oldu yapamadı tanımı!
Ne kadar doktor varsa gezdiler birer birer,
Ne bir teşhis konuldu ne de ilaç verdiler.
Bir doktor şöyle dedi: “Hak’tan ümit kesilmez,
Derman nerde ne zaman gelecektir bilinmez!
Hanımınla birlikte herkesle vedalaşın,
Bir deveye bindirip diyar diyar dolaşın.
Her bulduğun şifalı otlardan yedir ona,
Çayını da içtikçe şifa Hak’tan dedir ona!
Kim bilir belki biri derdine derman olur,
Sevgili hanımın belki yeniden can bulur!”
Yürek Dede ve eşi diyar diyar gezdiler,
Buldukları her otu pişirdiler, ezdiler!
Bir gün çadırlarını bir tepeye kurdular,
Yorgunluk atmak için epeyce de durdular.
Tebdili kıyafetle dönemin hükümdarı,
Oradan geçiyordu vezir ve mühürdarı!
Vezir hükümdarına çadırı göstererek,
Efendim Yürek Dede salih biri diyerek!
Hükümdar der pekâlâ gidip bizde görelim,
Gerçekten salih mi hikmetine erelim!
Hep birlikte sözleşip çadıra dek geldiler,
Normal yolcu misali bir de selam verdiler!
Selamlaştıktan sonra sultan der “memnun olduk,
Biz uzun yoldan geldik epeyce de yorulduk!
Bir taraftan dinlenip sabırla bekleyelim,
Bize biraz et pişir afiyetle yiyelim!”
Misafir isteyince Yürek Dede şaşırdı,
Belki farkında değil kabı biraz taşırdı!
Aslında böyle istek hiç yakışık almazdı,
Ama misafiri de mahzun etmek olmazdı!
Hanımına anlattı bütün olan biteni,
Bu kadar kişi için kesmek lazım yeteni!
“Oğlak henüz çok küçük soframıza yakışmaz,
Keçi kessek hiç olmaz oğlak sütsüz yaşamaz!
Mecburen uygun olan deveyi keseceğiz,
Bundan böyle de yola devesiz gideceğiz.
Soframızı kurarak huzura çıkacağız,
Misafire kesmeyip aç mı bırakacağız?
Bir kapıyı kapatır başkasın açar Allah,
Hakk’a teslim olanı bırakmaz naçar Allah!”
Yürek Dede çadırın arkasına dolaştı,
Deveyi keser kesmez tamamını paylaştı!
Pişirdiği etlerle misafiri doyurdu,
Aynı etten bir parça hanımına ayırdı!
Hükümdar: “Yürek Dede gerçek salih biriymiş,
Yoldan geçen yolcunun, halden bilen eriymiş!
Bir tek devesin kesti bize ikram eyledi,
Gönlümüzü kazandı bizi ihmam eyledi!” (*)
Hükümdar emir verdi giderken vezirlere,
On deve tahsis etti gönülden nezirlere!
Misafirler gidince hemen çadıra girdi,
İşte gerçek mucize eşini ayakta gördü!
Yürek Dedenin kalbi fedakârlığa doydu,
Yaratan da şifayı deve etine koydu!
Pir-î Fâni der Rabbim; veren el eyle bizi,
Gönlümüzü Hak için seren et cümlemizi!
(*) İhmam: Mahzun.
MEHMET ŞAHAN (PİR-Î FÂNİ)
15.09.2022 – KİLİS
Mehmet Şahan
Kayıt Tarihi : 15.9.2022 22:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!