Yürek Çalgını (Kâzım'ın Anısına)

-Sesin ve ezgilerin, hep kulaklarımızda çınlayacak Kâzım-

Acı poyrazın gücü yaslıyor dört bir yana
Kemençenin sırtındaki seste sancıyı.
Hangi linçin ilmeği değdi de sana uşak,
Tekerlendi avucuna yitirilmiş gölgeler,
Gecede rüzgâr ayıklıyor sarı yaprakları.,

Gözlerinin karasında tükendi uçurumlar
Dalgalanan hüznün kırık teli artık çınlayan.
Şimdi kara duvarda kan revan bir gitar
Suskunluğa gizlenerek kanar kendi sesine
Atarken içine senden kalan dalgaları

Sarkıtlara teğet geçen hilesiz sesin
Çakıverirken şimşeğini bunaltılara
Türkülerin, ırmakları örgütlerdi ateşe
“Yürek çalgunu mi yedun uşak! ”
Tuttu da penasını batırdı düşlerimize

Bir el ateş topu yankılandı gecede.
Mor ötesinde silme yıldız oldu gökyüzü.
Kaynadı sabrın çıkrığında telâşlı sesler,
Çıldırtılmış karanlıkta sersemledi sivriler.
Bir yerlerin ya da birilerinin delinmişliğine…

Döküldü yorgun bir ağıt, düğmelendi gözler,
Çatladı kemençenin bağrındaki çığlık
Toprakta dağıldı bademin sert kabuğu
Kımıldadı uzaklarda kuş sesinde bir yıldız
Bir el sarsıyor derinden susamış türküleri

Gülüş yüklenirken dengini son çırpınışta
Deniz silkeliyor pul pul çarşaflarını
Kamaşınca maviden suya dökülmüş ağlar
Bir ömrü siliyor kara bir el ufuklardan
Kanıyor masalsı bulutların ebruli duvakları

Anmak zordur künyesiz yaraların izini
koşar adım çekiyor küreğini hayatın eli
yalnızlığın yazanakları mühürlüdür ağıtla
yaşamak ve yaşamamak arasına gömülür hançer
sessiz kanatlar değer geçer avuçlara