Yürek Bu... Amata Part 4

Sadece insanlara değil,organlarıma bile söz geçiremez hale geldim Amata. Benim bedenimde,kendi bağımsızlıklarını ilan etmek üzereler. Ayaklarım; O’nun gittiği yolların köşe başında volta atıyorlar. Aklım; kafamın içinde bir odadan bir odaya koşturup O’ndan bir iz arıyor. Dudaklarım; ne zaman ayrılsalar birbirinden,çığlık çığlığa O’nun ismini haykırıyorlar. Çevremdeki insanlar bazen bir şey söylüyorlar. Duymak ne mümkün! Kulaklarım bu vurdum duymazlık oyunuyu ile bu sene Oscar’a bile aday. Gözlerim; İşte onlar,organların içindeki en büyük hokkabaz. O’nun hayalini yapıştırmışlar gözbebeklerime,kafamı nereye çevirsem O.

Görüyorsun dimi Amata? O’nun bir gidişi,ayağa kaldırdı tüm bedenimi…
Ama ellerim Amata,
Ellerim… Bir tek o çıtını çıkartmıyor her şeye rağmen. Kim bilir,belki de benim gibi ellerimde küskündür O’na. Söz vermişti çünkü,bir ömür ayrılmayacaktı ellerimiz birbirinden. Tutmadı sözünü. Giderken son bir defa tutmadı ellerimi…

Ve yüreğim… Ne isyan ediyor bana karşı,nede kırgınlığı var O’na karşı. Sadece boyundan büyük acısı var. Saklıyor taa derinlerde…
Ah Amata,bir görsen halini,hissetsen acısını,dersin ki yaşanmaz bu halde. Lakin gel gör ki,O gittiğinden beri yinede durdurmadı bana hayat veren o kalp atışlarını. İddaaya bile girerim,bakmadan bacak kadar boyuna dünyayı bile karşısına alır bu dayanıklılıkla..

Fakat sanmıyorum Amata bir daha O’nu alsın tek kişilik yalnızlığına…