Yürek Aylası Şiiri - Turgut Koçak

YÜREK AYLASI

Adı eskimeyen birini sevdimdi
Nüliferdi
Ay ışığında yıkanır
Yapraklarını kuruturdu sularda

Sanki yüreği dağılan cammışım
Gücenikmişim de üstelik
Uzak bir ülkedeymişim de zaman geçmiş yıllar eskimiş
Her masalın büyüsüyle ışığım vurmuş rüzgârınan
Gece bitmiş ateş böcekleri de gitmiş
Uyanamadığım düşler görmüşüm
Çok beklemiş beni sokağı uzun MAYISLAR
Geri dönmüş hançerlenmiş esneyen rüzgâr
Döndüğümde sesimi bir fesleğene vermiştim
Küpe çiçeği küsmüş gülhatmiler ağlamıştı
Gölgeler basmıştı balkonları

Kendi göçümün tuhaf bir gezginiydim
Dumanlı düşlerim vardı
Peşine on bin yıllık gölgeler takıp gelmiştim
Bir söylenceydi ayağı çıplak başı açık yalın kılıç olanlar
Yaşı küçük romantik bir komünisttim
Dövüşüyor
Yeniyor
Yeniliyor
Çarmıha geriliyordum

Ben bu sokaklara küseli kendini tüketmiş kekikli dağlar
Alışık olmadığım ölümlerle öldürülüyordum
Karanlıktı ve sabaha daha çok vardı
Yıldızlar kadar çok uzak
Toplu iğnesi başı kadar küçük çok küçük
Bir ışık bir ışık olmasaydı eğer
Yeraltı mağaralarıyla kuşatılmıştım da sanki
Yüzünü göremiyordum celladımın

Anlatamadığım öykülerim de var
Elik tetikteydi
Şiirleri ayrılık kokan bir isyana katılmıştım mesela
Karşıydım
Eli göğsünde durana
Kendi özüne
Karşı olana

Diyecektim ki erken uyanan kuşlara
Hiç uyumayan sulara bakıp
Kim kimin yüreğinde atlastı
Kimin yüreğinin aylası vurmuştu yüzüme
Niye yanıyordum
Neden ateşim çıkmıştı
Biliyordum da
Bilemiyordum

Otlar su ve yosun kokuyordu
Titriyordum
İçimi ısıtıyordum kekikli bir dağ yamacının yüzünde
Gün doğmuştu
Güneş ışıkları dökülmüştü su yanıcının ve çekirgenin üstüne