Yürek Ayaklanması Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Belki de sana demem gerekenler hep yarım kaldı
Öylesine isyankarsın ki ruhuma karşı
Sana “Benim sevgim kadar gaddar; kendi sevgin kadar yalansın” demek geliyor içimden
Düzenbaz bir yarına evrenin kıyametlerini sararken bedenin, gitmek dedin, durdum.
“Seni ben ellerin olasın diye mi sevdim”
Bir hiç uğruna bıraktın geride kalanları
Söyle gece gazelim seni ben ellerin olasın diye mi...?

Hangi hürriyet bu kadar esaret içinde diz çöktü?
Hangi sevgi bu kadar ölümle burun buruna geldi?
“Mim” senin adınla anlam kazanıyor, “Nun” senle okunuyordu
Bir tarihin ırgat kokusunda ben oluyordum “yalnızlık” sen “uzlet”
Ne fark eder ki
İkisi de içinden kopup geldiğimiz denizin azgın dalgası gibi
Kırıcı
Yarım kadın yüzü…

Bırak bunları demek geliyor dilime
Utangaç bir tavırla
Mazlum bir aşkla sana dönüyor yüzüm
Kayıp bir teknede liman gibisin
İskelesiz liman…

“İlmek ilmek kızıllaştıkça yürek
Ey! gülşenin avaresi ağlamaya ne gerek.”
Orda durdu zaman, kızıla döndü yüreğim
Lut kavminin geride bıraktığı bedenler gibi çürüdü bedenim
Zafer kokuyor ellerine aldığın karanfil
“Gitmek bir zaferdir sevgili, Kırmızı açarken karanfiller”
Zaferin gitmek oldu
İnsafsızdı söylemlerin
Durdum
Söyleyecek öykü kalmadı.

Sana son sözüm
Bekletme acıyı
Tez vakitte gelecekse kapıma
Ölümü de bekletme…