Yürek Şiiri - Emrah Kırıcı

Yağmurlardan sonraki hüzündü
Içımdeki fırtınaydı kopan
Amansız,
Feryat eden bu ses.
Ne söz dinlerdi bu yürek
Ne laf...
Ne sende kalmıştı
Ne de sensizlikte.
Hüznün hep yarim kalmıştı,
Bazen bir dağ başı oluyordu
Bazen yuvasız bir serçe
Yarım ve sende kalmış oluyordu...
Bir gece kahrıydı
Gündüzeydi hasreti
Yolun sonuna kavuşmaktı
Dileği...
Ne söz dinlerdi
Ne de laf
Koca bir hüznün
Yuvasıydı bu yürek.
Öksüzdü ve de kırgın
Yarım kalmıştı hep
Yaralanmıştı...
Tam ortasından hayatın .
Şimdi ne gitmek yakışırdı
Ne de kalmak...
Bu sensiz şehrin
Terkedilmiş sokaklarından...
Bu yürek sende kalmıştı.
Sessizlikte.