[ Yüreğine Söz Geçiremeyenlere ]

Nedensizce aşık olmadık mı..
Sımsıkı sarılacak,
Yaşama dair bir dal ararken..

İşte 'O' derken;
Gönlümüzle beynimizi
Muhâkeme yarışındayken bulmadık mı..

İnanarak asi yüreğimize,
Hayallerin peşinden koşmadık mı..
'O'nsuz bir hayatın,
Hiçbir anlamı olmadığını hissederek..

Savaşmadık mı birlikte;
Hayatın zorluklarına karşı;
Omuz omuza..
Yürek yüreğe..

Aynaya baktığımızda;
'O'nu görmedik mi..
Saçlarını okşarken hissetmedik mi;
Kendi kokumuzun, onun vücuduna işlediğini..

* * *

Gün geldi..
Yüreğe ateş düştü.
Nedenini dahi bilmeden,
Dönüştü sevgi, ihanete..

Karşılarken ihaneti,
Avuntulara sarmaladık kendimizi.
Göğüs germeye çalıştık,
Gözyaşımızı yastığımıza silerken
Umutsuzca..

Neden 'ben' derken;
Aslında karşındakinin;
Buna hiç aldırış etmediğini hissedemedik mi
Ya da hissetmek istemedik mi,
Hala yüreğimizdeki aşkın inadına..

İşte 'O'nu gönlümüzün,
Bir tanesi, başımızın tacı yapmadık mı.
Sınırsızca vermedik mi,
Kalbimizin en ücra köşesindeki sevgiyi bile..

Aslında senin vermenin,
Onun alacağı anlamına gelmediğini..
Ademoğlunun açgözlülüğü ile
Ölçmedik mi..

* * *

'Bende sana yetecek kadar çok sevgi var' dedi yürek.
Ama bilemezdi ki;
Yürekteki 'sevgi' ile karşılıklı 'sevgi'nin
Aynı olmadığını..

Yürek masumdu, temizdi..
Anlamaya çalıştı acı çektikten sonra,
Sormaya başladı kendi kendine:
Yüreğin sevgi vermemesi için,
İllâ ki kabuk mu bağlaması gerekiyordu..

Üzüldü, haddinden fazla,
O da üzmek istedi; ama yapamadı
Elinden hiçbir şey gelmemenin çaresizliğiyle,
Dönüştü 'acı', nefrete..

Günler geçti..
Aylar, sıralandı ardı arkasına..
Yürekteki yara için,
Sihirli bir anahtardı zaman..

Kabuğu soyuldu,
İyileşmeye yüz tuttu yürek.
Ardında derin bir yara izi bırakarak..

Sonra anladı ki;
Ölürken; ne kalacaktı ki yürekte...

... Bir tutam sevgiden başka...
_________________________________________

** Tüm 'yüreğine söz geçiremeyenlere' atfen..