YÜREĞİNDEN KOVULDUM
Evsizdim,
Yağmurda karda kalmış ıslanmış üşümüştüm,
Kalbine sığındım,
Nereden bilebilirdim Oradan da kovulacağımı
Kanatlarım kırılmıştı,
Uçmak ne kelime,
Yığılıp kalmıştım,
Yüreğinin teline konmaya çalıştım,
Nereden bilebilirdim Oradan da kovulacağımı,
Benim için geri sayım başlamıştı,
Yaşamakla ölmek arasında fark kalmamıştı,
Son bir çabayla yüreğine tutunmaya çalıştım,
Nereden bilebilirdim Oradan da kovulacağımı,
Gülmeyi unutmuştum,
Dudağımın kenarında sadece Hüzün kalmıştı
Gülüşüne vurulmuştum,
Son bir çabayla yüreğinin Çağlayışına tutudum,
Nereden bilirdim Oradan da kovulacağımı
20-10-2020
SUNA DOLGUN
Kayıt Tarihi : 20.10.2020 04:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben şiiri okumasına okudum da aslında şiir de benim canıma okudu...
Hüzün dolu mısralar...insan biraz düşündüğünde etkileniyor muhakkak...
İnsan oradan, buradan ,şuradan kalkar gider veya tutunamaz...ama bir yürekte toplu iğne başı kadar bir yeri olduğuna inandığı yerden kovuluyorsa...ki kovulma kelimesi insana yakışmıyor...dışarı bırakılıyorsa diyelim en acısı ve ağırı bir insan için bu olmalı...
...Yürekten gelen samimi ve duygu dolu dizelerdi...hüzünlenerek okudum yalan yok efendim.
....Saygılar ..
TÜM YORUMLAR (1)