Yüreğinde Rengarenk Açan Aşkla Gel!

Aşkın mavi büyüsü
Ruhu ısıtan güneş sarısı
Yakan kavuran ateş kırmızısı
Umudun kaynağı kar beyazı,
Rüyaların hülyası moru,
Mutluluk veren yeşili,
Firakı, vuslatı, hüzün siyahı

Olur da bir gün mesafeleri aşıp, bana gelirsen..!
Yüreğinde r e n g a r e n k açan Aşk ile gel..

Renkleri kuşanmış gökkuşağı misali “aşk”
Hayatın içinde hayattır.
Hayallerin ötesinde düşler gülüşler,
Ulaşılmaz denilen..
Menzillerde bile bir duraktır…
Her an yazıya dönüşmeyi bekliyor içimdeki ses. Ne konuşacak kadarım ne de susmaktan yanayım...
Aşığın dermanı derdidir, Aşığa sızlayan bir kalp gerektir. Her dem ateş içre gönül yangınında sükûnet ve itminan aramaktadır.
Aşıklar varlığını ateşe sunar, yanar yanar kül olur, küllerini döke döke nûra varır,
canı her daim adaktır aşığın, aşk hali karşısında aşık dahi şaşkın ve acizdir, kelâma gelmeyen, tarife sığmayan bir haldir bu, hikayesi bile muhatap gönülleri yakar eritir geçer. Aşk yalnız sevda ile mutmaindir.
Aşığın dünyasını alt üst eden, kalbini ve ruhunu yaralayan, onu dermansız dertlere gark eden, hâk ile yeksan eden felaket ‘ayrılıktır’.
Aşkla yanan gönüllerin râyihası her yanda duyulur, bütün cânlar tutuşur, yanar.
Oradan yükselen aşk tûfanı bütün bir alemi sarar. Aşık pervâne misal yanar da varlığı erir, ikilik ortadan kalkar, can gider canan kalır.
Firâk, firâk, firâk...
Ayrılık nedir, ölüm nedir aşıkta fark edilmez.
Aşığın can nefesi vuslattadır, canını verir yok olur, canan ile var olur ki artık o ezeli varoluştur.

Aşkın deli narına, gözyaşları sağanak olur, Aşk oduna yanmayı, göze almasa da can, yine de yanar firak ateşlerinde…

''Yanmışın halinden ne bilsin ham, Sükût gerektir bize gayrı vesselam''

rBg / YıLiKiBiNüSTü