Yüreğin Paspasına Ayaklarını Silenler

Ben seni karşılaştırıyordum yüreğin paspasına ayaklarını silenlerle
Bazen hiç açmazdım o kapıyı,bazen sen gibi görürdüm karşımda
Korkuyla yaklaştığım penceremin camını bir buhar kaplardı
Ve camın kenarında beklemekten yorulmuş bir gölge
O buharı yaratan nefeste bir tek senin gölgen yaşardı.
Yeri gelir sıra sıra dizilirlerdi o kapının önüne
Bense hepsini sen diye görür sevinçle ağlardım
Bilirdim hiçbir acı bu kadar uzun sürmezdi,süremezdi
Bir cam kenarında binbir ümitle bekleyen yalnızlığım
Senin benden uzak yaşamışlığınla daha da ertelenirdi.
Ara sıra dayanamayıp o kuyruktan çekip gidenler
O gidişler mesafe tanımayan,habersiz uzaklığını hatırlatırdı
On binlerce yüzün soğuğa aldırmadan beklerken kapımda
Serabından başka bir şey göremeyen perdesi eskimiş gözüm
Dayanamayıp çekip giden efkar dolu o yüzlerini arardı.
Sayısız yüzünü kaldıramazken yüreğim ne dışarı çıkardım
Ne de bir ekranda gördüğüm her suratta bir iz,bir ışık
Sadece senden bir yüz bulabilme çabasıyla aynalara bakardım
Olamazdı zaten sen tektin ve o tekliğin kapısını açtığımda
Yetmiş iki milyonu sesinde barındıran bir huzureviydin.
İşte şimdi ben de o huzurevinin penceresinden aşağı bakıyorum
Gelenler gençliğini taşıyor,kalanlarda bir yüzün
Önce bekleyip sonra ufak adımlarla yürüyüp giden insanlar
Senden farklı var mı diye yüreğin paspasına bakarken iki gözüm
Bulamasamda senden farklı,olsun büyüyor yine de bir pencere önünde suladığım yalanlar..