Yüreğin Gazel Dökümü Şiiri - İbrahim Tez ...

I

Dışarda zulüm vardır ve sam yelleri rûzgârdır,
Mevsim hazan, devrân hasret, tüm bahçeler târ u mârdır.

Devran günün akşamüstü, hisseye hicran düşmüştür
Masallar bu çağa küstü; pervâne yok, şem’ sönmüştür

Yağmur gözlüm gözlerin giz, yakamoz kesilen deniz
Okyanusun özlemiyle deniz yine yanar iz iz…

Sağnak değil tutulduğum, yağmur değil, kar değil bu
Gözlerinin bu gönlümü sel ve sebil yağmasıdır.

O gözlerde karmaşan ki hüzün, acı, tebessümdür;
Yüreğin gazel dökümü, hazan işte bu mevsimdir.

II

Göze mısra yazmaz oldu kimseler gözüm efendim,
Destan yazarlardı inan görseler gözün efendim.
Aşklar eski şarkılarda, aşklar eski şiirlerde
Kaldı gözüm, kaldı rûhum, kaldı azîzim efendim…

Leylâ yok günümüze, katar katar gelen hüzündür,
Kervan yükü sevda, kucak dolusu vefâ, o, dündür.

Sen gideli takvimlere bir hal oldu eyâ Leylâ,
Sensiz geçen günlerimiz sâl oldu, doldu vâveyla!
Ol simyâda Mecnun’la ben, iki kadîm arkadaştık.
Elde çerağ asırlarca çöl dolaştık, sahra aştık.

Çorak çölde ateş yakan bir deli miydi Mecnun,
Kurak çölde gece aşan yabangülü müydü Leylâ?

Ol gülün gül güzelliğni gören gözler niye az,
Ol gülün gül güzelliği niye çağa yaramaz?

III

Ankalar uçuran aklım, eski gizlerim nerdeler,
Hindistan’ı bir iğneden gören gözlerim nerdeler,
Karınca misali Hacc’a giden dizlerim nerdeler,
“Ağulu aşı yağla bal” eden sözlerim nerdeler?

Bülbül şimdi garip kuştur, diken üstüne konmuştur,
El’an lâl olup susmuştur, bu devrin şâhı baykuştur.

Külhana dönüştü gülzâr, virân oldu bahçe bağın,
Ehli dil eyler âh u zâr, şiiri tükendi çağın.